Muzeum Ziemi Kłodzkiej działa od 1963 r. Jego pierwszą siedzibą był budynek dawnej komendantury kłodzkiego garnizonu znajdujący się w rynku, w ciągu kamienic u podnóża twierdzy, a jego pierwszym dyrektorem – pochodzący ze Lwowa artysta malarz, absolwent krakowskiej ASP, Wacław Brejter. Po kilku latach działalności, na skutek zapadania się podziemi pod kłodzką starówką, muzeum musiało zmienić siedzibę, budynek groził bowiem zawaleniem. Dotychczas zgromadzone zbiory w 1968 roku ulokowano w renesansowym dworze w Jaszkowej Górnej. W 1971 roku miasto przeznaczyło na cele muzealne barokowy gmach dawnego konwiktu jezuickiego przy ul. Ignacego Łuksiewicza 4. Konwikt, czyli dawny internat dla uczniów pobliskiego kolegium jezuickiego (obecnie LO im. Bolesława Chrobrego), budowany był, z przerwami, od połowy XVII do połowy XVIII wieku. Wśród jego projektantów i budowniczych są najwybitniejsi włoscy, pracujący w Czechach, architekci tamtych czasów – Carlo Lurago i Andrea Carove. W latach 1976-1986 obiekt został gruntownie wyremontowany. Przywrócono mu dawną świetność, zachowując wszystkie elementy zabytku – stylową elewację, pierwotny wewnętrzny układ architektoniczny i wystrój, dostosowując jednocześnie budynek do celów wystawienniczo-muzealnych.
Na parterze, w dawnym refektarzu konwiktu z oryginalną dekoracją sztukatorską na stropie ulokowano bibliotekę muzealną z bogatymi zbiorami wydawnictw o regionie. Na pierwszym i drugim piętrze znajdują się obszerne sale wystawiennicze, barokowy salon zwany „Złotym” i sala koncertowa (w dawnej kaplicy pw. św. Alojzego Gonzagi, patrona konwiktu). W dobudowanej nowej części obiektu zorganizowano magazyny i pracownie muzeum. Na wewnętrznym dziedzińcu urządzono lapidarium, w którym zgromadzono rzeźby i fragmenty zabytkowej kamieniarki. Zwiedzającym udostępniono także średniowieczne podziemia o głębokości ponad 6 metrów.
Muzeum posiada bogate zbiory zabytków historycznych, archeologicznych, etnograficznych, artystycznych i przyrodniczych związanych z ziemią kłodzką. Prezentuje je w ramach trzech wystaw stałych:
„Z dziejów Kłodzka” – wystawa poświęcona tysiącletniej historii Kłodzka. Zaprezentowano tu dzieje miasta, począwszy od pierwszej wzmianki w Kronice Czechów, sporządzonej przez czeskiego kronikarza Kosmasa, a skończywszy na „powodzi tysiąclecia” w 1997 roku.
„Oczy czasu. Zegary mechaniczne popularne na Śląsku w XIX i w I połowie XX wieku” – na wystawie zgromadzono zegary szafkowe, skrzynkowe, gabinetowe, kominkowe słoneczne, a także zegary kieszonkowe i pozytywki.
„Współczesne kłodzkie szkło artystyczne na tle tradycji szklarstwa ziemi kłodzkiej” – wystawa prezentuje historyczny rozwój przemysłu szklarskiego w regionie kłodzkim od połowy XIV w. do lat 90. XX w. oraz kolekcję ponad 200 unikatowych dzieł projektantów i artystów szkła mieszkających na ziemi kłodzkiej lub w inny sposób z nią związanych.
