Oddział Muzeum Karkonoskiego w Szklarskiej Porębie został otworzony w 1995 r. Mieści się w stylowym domu, który od 1890 r. należał do braci Carla i Gerharta Hauptmannów. Charyzma wybitnych literatów spowodowała, że wokół ich domu zgromadziła się aktywna kolonia artystów, która po 1922 r. przybrała sformalizowany kształt Stowarzyszenia Artystów Świętego Łukasza. 

Stała wystawa muzealna przybliża zarówno postaci właścicieli willi, jak i zagadnienia życia artystycznego miejscowości czasów przed- i powojennych. W jej skład wchodzi też prezentacja wyrobów szklanych, powstałych w przeszłości w Szklarskiej Porębie. Dzieje miejscowości związane są bowiem od samego początku, obok wydobycia szlachetnych kamieni i kruszców, z wytwórczością szkła. Pierwsza huta szkła, najstarsza w Sudetach, powstała tu ok. poł. XIV w. Rozwojowi tej gałęzi rzemiosła w dolinie Czeskiej Strugi sprzyjało bogactwo niezbędnych surowców: kwarcu i bukowego drewna. Ich masowa eksploatacja powodowała z czasem przenoszenie huty w coraz wyższe partie gór. Było to bardziej opłacalne, niż transport surowców i wpłynęło na wytworzenie „wędrującego” typu warsztatu. W średniowiecznych hutach wytapiano tzw. szkło leśne (vitrium silvestre) lub górskie (vitrum montanum), o niewielkiej przeźroczystości, spowodowanej zanieczyszczeniami popiołem i licznymi pęcherzykami powietrza oraz lekko zielonym zabarwieniu (stąd nazwa: „szkło zielone”).

Szybko rosnąca popularność wyrobów ze Szklarskiej Poręby była dla rodu Schaffgotschów – właścicieli tego terenu – bodźcem do zwiększania ilości wytwórni. W 1575 r. w dolinie Czeskiej Strugi powstała pierwsza huta nowożytna, prowadzona przez Hansa Friedricha Bedřicha, w 1617 r. – wytwórnia w Białej Dolinie, założona przez Wolfganga Preusslera, a w 1754 r. – huta „Karstal” w Orlem. Na pocz. XIX w. w osadzie czynne były 2 huty i 26 szlifierni, a większość mieszkańców zatrudniona była przy produkcji szkła.

W 1841 r. działalność rozpoczęła największa i najsłynniejsza w dziejach miasta wytwórnia – huta „Józefina” (funkcjonowała do końca II wojny światowej, a po wojnie wznowiła produkcję pod nazwą huta „Julia”). Zasłynęła w całym świecie, dzięki całej gamie ekskluzywnych wyrobów ze szkła kryształowego. Wykonywane ze szkła barwionego w masie – rubinowego, alabastrowego, kobaltowego – były bogato zdobione szlifowaniem, rytowaniem i grawerowaniem zgodnie z obowiązującymi aktualnie prądami artystycznymi. Sławę ich ugruntował udział w światowych wystawach przemysłowych w Londynie, Paryżu, Wiedniu.