Kłodzko zlokalizowane jest na południu województwa dolnośląskiego, w północno-wschodniej części Kotliny Kłodzkiej, ok. 100 km od Wrocławia i ok. 50 km od granicy polsko-czeskiej. To 27-tysięczne miasto, leżące u podnóża Gór Bardzkich nad rzeką Nysą Kłodzką, jest siedzibą jednego z największych powiatów w Polsce. Przebiega tędy droga krajowa oraz linie kolejowe od Wrocławia w kierunku Międzylesia, Kudowy, Stronia i Wałbrzycha, przez co miasto stanowi znakomitą bazę wypadową dla turystów odwiedzających ten region Polski. Strategiczne położenie na pograniczu Śląska i Czech, na trasie jednego z najważniejszych w Europie traktu handlowego, prowadzącego z południa na północ kontynentu, który był odnogą sięgającego czasów Cesarstwa Rzymskiego  „bursztynowego szlaku”, spowodowało, że miasto posiada długą i burzliwą historię. Kłodzko otrzymało prawa miejskie w 3. ćw. XIII w., lecz dużo wcześniej istniał w tym miejscu warowny gród. Pierwsza kronikarska wzmianka o nim pochodzi z 981 roku, ale znaleziska archeologiczne pozwalają zakładać, że osadnictwo w tym miejscu występowało już w okresu wpływów rzymskich. W XI w. Ziemia Kłodzka była przedmiotem wielu zatargów i zbrojnych konfliktów polsko-czeskich,  lecz od 1137 r., na mocy układu pokojowego, teren ten stał się własnością Czech. Okresy pomyślności oraz rozkwitu handlu i rzemiosła spowodowały, że Kłodzko było jednym z najważniejszych i najbogatszych miast w regionie. Czasy świetności przypominają liczne zachowane zabytki, prezentujące wysoką klasę artystyczną: most na Młynówce i kościół parafialny p.w. Wniebowzięcia NMP z okresy gotyku oraz barokowe zespoły konwiktu i kolegium jezuickiego, a także klasztorów franciszkańskiego, czy  pobernardyńskiego (obecnie klarysek) wraz ze świątyniami. Wieki prosperity przerywane były gwałtownymi epizodami konfliktów zbrojnych na tle religijnym. Wojny husyckie (XV w.) i wojna trzydziestoletnia (XVII w.) przynosiły ogromne spustoszenia i zniszczenia miasta, z których musiało się ono podnosić przez następne dziesięciolecia. XVIII i XIX w. to okres przemiany Kłodzka w warowną twierdzę, zapoczątkowany przez cesarza habsburskiego, a kontynuowany przez władze pruskie. Nadanie miastu funkcji militarnych zablokowało aż do połowy XIX stulecia rozbudowę przedmieść, a ponadto obciążyło samorząd miejski i mieszkańców dodatkowymi daninami i świadczeniami. Rozwój urbanistyczny ośrodka rozpoczął się dopiero po likwidacji garnizonu w 1867 r., lecz miasto nigdy już nie odzyskało dawnej świetności. Zyskało natomiast unikatowy w skali Europy zabytek architektury wojskowej, który przyciąga obecnie do Kłodzka rzesze turystów.