Muzeum Kargula i Pawlaka w Lubomierzu powstało w 1995 r. z inicjatywy mieszkańców kolekcjonujących pamiątki związane z filmową przeszłością miasta. Ekspozycja jest poświęcona komediowej trylogii Sylwestra Chęcińskiego „Sami swoi”, „Nie ma mocnych” i „Kochaj albo rzuć”, której fragmenty kręcono w lubomierskich plenerach. W ośmiu salach, na trzech kondygnacjach prezentowane są kostiumy i rekwizyty z filmu, zdjęcia z planu oraz plakaty filmowe. W jednym z pomieszczeń utworzono salę kinową, w której można obejrzeć fragmenty filmu „Sami swoi”.

Muzeum mieści się w XVI-wiecznym Domu Płócienników, będącym świadectwem tradycji tkackich i bławatnych miasta, których początki sięgają XII w. W okresie nowożytnym Lubomierz był jednym z większych regionalnych ośrodków produkcji przędzy wełnianej. W mieście organizowano targi przędzy, a towar ten eksportowano na całą Europę. Zanim jednak surowiec trafił do odbiorcy, poddawany był na miejscu długotrwałemu i skomplikowanemu cyklowi oczyszczania i obróbki wstępnej, a następnie przędzenia i zwijania nici. Rozskubanie, wyczesywanie i gręplowanie runa odbywało się na wolnym powietrzu przy użyciu szczotek, grzebieni i grępli. To ostatnie urządzenie było rodzajem podwójnego zgrzebła z nabitymi w skórę licznymi żelaznymi haczykami. Przędzenie odbywało się przy użyciu drewnianych, zwężających się ku górze wrzecion. Dopiero w XIX w. rozpowszechniły się napędzane pedałami kołowrotki. Uprzędzoną nić zwijano przy użyciu wijadeł i motowideł. Kres przędzalniczej prosperity, a w konsekwencji stagnację i upadek miasta przyniósł dopiero XIX-wieczny rozwój przemysłu odzieżowego w większych ośrodkach regionu.