Wleń to jedno z najstarszych miast na Dolnym Śląsku. Prawa miejskie uzyskał w I połowie XIII w. Osada prężnie rozwijała się do końca XVI w., pełniąc rolę ważnego ośrodka handlowego. Miasto posiadało prawo do handlu solą, a od 1501 r. – wyłączność do organizowania targów gołębi, które stały się jego wizytówką. W okresie nowożytnym, w wyniku działań wojennych Wleń znacznie podupadł. Dopiero w wieku XIX udało się odbudować jego gospodarkę. Podjęto wówczas próby stworzenia w mieście przemysłu przędzalniczego, jednak ośrodek nie był w stanie konkurować z o wiele silniejszą Jelenią Górą.

Międzynarodową renomę zyskała wleńska fabryka zegarków, założona w 1850 r. przez braci Eduarda, Wilhelma i Alberta Eppnerów. W 1856 r. Eduard Eppner, po audiencji u króla pruskiego Fryderyka Wilhelma IV, otrzymał tytuł Królewskiego Dostawcy Dworu i Nadwornego Zegarmistrza. Protekcja królewska skutkowała nie tylko wielkim prestiżem, ale także wysoką miesięczną dotacją. W tym samym roku w fabryce zostali zatrudnieni fachowcy ze Szwajcarii, co spowodowało znaczne podniesienie jakości i dokładności mechanizmów. Obok srebrnych i złotych zegarków kieszonkowych we wleńskiej fabryce wykonywano damskie zegarki wysadzane brylantami, specjalne zegarki dla konduktorów kolejowych i dyliżansów pocztowych, zegary wiszące z wahadłem oraz zegary wieżowe. Na początku lat 60. XIX w. pruskie ministerstwo marynarki zleciło wytwórni wykonanie dużej ilości chronometrów na wyposażenie okrętów. Wyroby z Wlenia eksportowano m.in. do Rosji, Anglii, Egiptu, USA i Brazylii, a w 1862 r. przy zakładzie otworzono dwuletnią szkołę zawodową, kształcącą w zawodzie zegarmistrzowskim.

Kres świetności nadszedł wraz z uruchomieniem pod koniec lat 60. XIX w. konkurencyjnej wytwórni w Zgorzelcu, która przyciągnęła wykwalifikowanych pracowników z Wlenia, oferując lepsze zarobki. Wobec widma krachu w latach 1868–1872 zakład przeniesiono do Srebrnej Góry. Jedynym świadectwem zegarmistrzowskiej świetności Wlenia jest obecnie zegar na wieży ratusza, wykonany przez 17-letniego Johanna Gottlieba Beckera, absolwenta wleńskiej szkoły zegarmistrzowskiej, a następnie pracownika fabryki Eppnerów.